İnanması zor ama doğuma hayırlısı ile 3 hafta kaldı. Bizimki acele edip erken gelmeye kalkmazsa tabii. Heyecan, endişe, korku, merak..Ne bileyim işte garip duygular. İyice sulu göz oldum, reklamlarda bile ağlıyorum.

Bebeğim kime benziyecek çok merak ediyorum. İlk kızım gibi sarışın , Avrupai görünümlü, duygusal, sanatçı ruhlu mu; iki numaram gibi kara gözlü , "Antep'li" , çok zeki ve cadı mı ?Yoksa bambaşka birşey mi ? Böyle düşündükçe karnımdan bir tekme yiyorum, sanki hissediyor kerata.

Dün valizimi hazırladım. Bebek takımlarım, kendi giysilerim, yeni yatak takımları, bebek şekerleri, hastane ekibine verilecek çam sakızı hediyeler..Ne de olsa tecrübeliyiz artık. Ama acil bir durum olur da apar topar gidersek diye de korkmuyor değilim.

3. sezaryen.. 3. kez bıçak altı..İlk bebeğimde normal doğum olmasını çok istemiştim. 41. haftada boynunda da kordon dolanması olunca mecburen sezaryen oldu. Tabi takip edenler de.(Bu arada sezaryenden sonra normal doğum olabilir. Fakat eski operasyon bölgesinde % 1 yırtılma riski vardır. Bazı yırtılmalarda bebek kaybedilebileceği gibi anne hayatı da tehlikeye girebilir. )Her ne kadar çok zor bir operasyon olmadığını bilsem de hasta konumunda olmak farklı.Hele annelik psikolojisinde çok daha farklı. İnsan kendi adına ölümden bir yere kadar korkuyor. Ölümden korkmamızın esas nedeni ölüme hazır olmamamız. Olmak istediğimiz insandan o kadar uzaktayız ki.. Ama esas korku," bana birşey olursa çocuklarım ne olacak? " korkusu. Elbette onların sahibi var. Elbette biz anne baba olarak sadece elimizden geldiği kadar onları kollar, gözetir, onlar için dua ederiz. Elimizden daha fazla ne gelir. Her insan kendi kaderini yaşar. Şu sonsuz zannettiğimiz kainatta hepimiz onun değil miyiz ? Bir yıldız , bir karınca, bir buğday tanesi gibi...Herşeyi yoktan var eden, elbette benim yavrularımı da korur, gözetir. Ama anne yüreğine yine de söz geçmiyor.



Allahım. İnşallah herşey yolunda gider. Sağ salim bebeğimize kavuşuruz. Tüm sevenlerimizden dualarını eksik etmemelerini rica ediyorum..