Uzun süredir yapmak istediğim birşeydi günlük tutmak. Evde kendime ayırabileceğim o kadar az zamanım var ki, ancak hastanedeki odamda , nadir olarak elde edbildiğim boş zamanlarda, bu sanal günlüğe içimi dökebileceğim. Çok yoruldum. Ne zaman hayatın anlamını sorgulamaya fırsat bulabileceğim ? Hastane, gece icapları, doğumlar derken eve kalan az zamanımın neredeyse tamamını çocuklarıma ayırıyorum ki, bu onların en doğal hakkı. Her şey bitip onları yatırdığımda da yorgunluktan sızıp kalıyorum. Allahtan eşim de aynı durumda da, beni anlıyor. Yoksa evlilik te zora girerdi.
Eskiden, ılık yaz gecelerinde evin terasına çıkar, sırtüstü uzanıp yıldızlar seyrederdim. Dakikalarca.. Bazen güneşin doğuşunu seyrederdim, sabah rüzgerına ürpererek, bazen de soğuk kış günlerinde pencere gerisinde elimde bir fincan çay yağmuru...
Özlüyorum. Ruhen ve bedenen açık olmayı, düşüncelere dalmayı, yüce yaratıcı ile konuşmayı..
Gailba gerçekten çok yoruldum.