DOKTORLUĞA DÖNÜŞ

Dün itibari ile bıraktığım yerden işimin başındayım. Özlemek de özlenmek de güzel..Bir kişinin bile sizin varlığınız nedeniyle iyi olduğunu bilmek, doğum mucizesini yaşamak, bir hayatın ilk nefesine, başlangıcına tanık olmak...çok güzel, ama..Bir de laf anlamayan, ağzından çıkan her lafa şüpheyle bakan, herşey yolunda gitmediği zaman tüm suçu hekimden bilenler var ya..İşte insanı ne çok hasta bakmak, ne bitmek bilmeyen ameliyatlar, ne gece sıcacık yatağını bırakıp hastaya gitmeler.. en çok, bu yıldırıyor. Bir örnek..Eşim, biliyorsunuz, bir yıldır evinden ailesinden ayrı , canını dişine takmış bir şekilde çalışıyor, hem de hiçbir mecburiyeti olmadığı halde.. Adana'dan ayrılırken hasta bakıcısından başhekimine herkez üzüldü. Geçen güb bir hasta, şikayet meyili atmış. Bilmem kaç yaşındaki kronik hepatit c li karaciğer kanseri olan hastası, eşimin taktığı katater yüzünden infeksiyon kapmış ve ölmüş(!) Bu sürpiz(!) ölümün sorumlusu olan eşime ne hakaretler..İnsanın bütün şevki kırılıyor. Eşime "doktor olacağıma pastacı olsaydım keşke" diyorum bazen. "Eminim daha çok kazanırdın"diye takılıyor.. Belki emeklilik günlerinde..Ama şimdilik hekimim..Allah komplikasyonsuz ağız tadıyla yeni bir dönem nasip etsin inşallah..